А ноччу мора заштарміла,
гуло,
раўло на ўсе лады,
валы каціла,
ў бераг біла
і змыла ўсе твае сляды.
Я гэта знаю,
ды шукаю —
табе ў зарок,
сабе ў папрок,—
мо захаваў халодны камень
ці сыпкі здрадніцкі пясок
калі не след —
хаця б адмету,
адзін штрышок,
якісьці знак
майго нявыпітага лета,
тваіх праклёнаў
ці падзяк.
Няма нічога...
Толькі хвалі
у бераг б’юць за разам раз,
яны прамылі пляж,
зраўнялі
для тых,
што прыйдуць пасля нас.