А пад акном язмін
цвіце бялюткім цветам.
Калісьці так і мы
квітнелі раннім летам.
А мо і не цвілі,
а мо здаецца толькі
цяпер, як зажылі
і драпіны, і болькі?
Цяпер ужо, калі
на ўсё глядзець здалёку,
дарога, што прайшлі,
здаецца гладкай, лёгкай...
І думаеш: няўжо
такія мы няўдакі,
што поўзалі смаўжом,
дрыжалі з пераляку?..
Не! Не дрыжалі мы —
буялі белым цветам,
як гэты вось язмін
квітнее раннім летам.