Адсечаная вострай шабляй маланкі
галінка дуба
ляжыць на шашы
і трымціць лісточкамі,
нібы жывая,
п’е паслянавальнічны азон,
хоць і ведае:
ніякі асілак не падыме яе назад,
ніякі сталяр не прыклеіць,
ніякі ўрач не прышые,
ніякі мудрэц не верне жыцця.