epub
 
падключыць
слоўнікі

Хведар Жычка

Бухта Айвазоўскага

Кажуць, Айвазоўскі штылю не любіў,

кажуць, быў заўсёды шторму верны,

і, калі прыбой у скалы біў,

не сядзелася яму ў майстэрні.

 

На пустынным беразе мастак

чараўніцтвам нібы захапляўся:

надаваў Нептуну тайны знак —

выклікаў «Лятучага галандца».

 

І «Галандзец» праразаў туман,

ветразь надзімаў, імчаўся з даляў

і, каб звесці жывапісца ў зман,

то ўзлятаў,

то патанаў у хвалях.

 

Што страшней на моры: глыб ці мель,—

Айвазоўскі ведаў дасканала

і жадаў, каб прывід-карабель

устаяў перад дзевятым валам.

 

Толькі ці ж магчыма ўтаймаваць

непрыкаяны разгул стыхіі,

папярэдзіць,

адхіліць,

стрымаць,

пераняць

трагедыі людскія?

 

Мора Чорнае!

Адвечны неспакой —

ураганы,

штормы,

шквалы,

смерчы...

Вы спакон вякоў натхнялі мастакоў,

хвалявалі чулыя іх сэрцы.

 

Сёння — штыль,

і бухта, як трумо,

адбівае чысціню блакіту.

На пленэры ўроссып і гурмой

дэманструюць спрыт свой мастакі тут.

 

Ім карціць наш дзень намаляваць

залацістым,

светлым

і прыгожым...

Ды каго ўсхвалюе ціш і гладзь?

Ды каго бязвоблачнасць ўстрывожыць?

 

Кажуць,

Айвазоўскі штылю не любіў,

кажуць,

быў ён толькі шторму верны,

і, калі прыбой у скалы біў,

не сядзелася яму ў майстэрні.