Напэўна, на ўсім свеце я —
самы няшчасны мужчына.
За ўсё маё жыццё
мне не сустрэлася жанчына,
якая б,
спяшаючыся хутчэй распрануцца,
каб легчы са мной у ложак,
таптала б прынесеныя мной кветкі.
Мае жанчыны звычайна рабілі так:
з удзячнасцю бралі кветкі,
замілавана нюхалі іх,
цалавалі мяне ў вусны,
ставілі кветкі ў вазу
і доўга любаваліся імі.
Пасля, магчыма, было і нешта такое...
Але я дробязей не помню,
для мяне галоўным было тое,
што мае кветкі
прыносілі радасць каханай.
Можа, я —
самы няшчасны мужчына на свеце?
А можа,— і самы шчаслівы?