Нэлі Тулупавай
Пад Рэчыцай помняць яшчэ землякі
зіму-калыханку,
тады на палях снег быў чысты такі,
нібы пытляванка;
мароз-ваявода абходзіў лясы
па сцежках ласіных;
мяцеліца ў коміне ў тры галасы
спявала быліны.
Адтуль—чысціня тваіх шчырых
радкоў,
прывабныя чары,
лагоднасць пагляду, мелодыя слоў
і светлыя мары.
Вясною пяшчоту прыносіў прамень,
цвілі кветкі ў полі,
у ясным блакіце звінеў увесь дзень
жаўрук тваёй долі.
І песня мацнела, ігралі гучней
цымбалы на свяце,
рабілася ўтульней, чысцей і цяплей
і сонечна ў хаце.
Адтуль — твая чуласць і слодыч
надзей,
спагадлівасць сэрца,
імкненне дзявоцкае — быць для
людзей
сястрой міласэрнай.
А лета прыйшло — сонца стала ў зеніт,
усіх яно грэе.
Даспелая ніва калоссем звініць.
Душа не старэе,
імкнецца яна, як раней, адарыць
сяброў доляй весняй,
у свет неўміручасці браму адкрыць
бадзёраю песняй.
Няхай жа да восеньскіх дзён
залатых
яснеецца неба,
і поўніцца хата праўдзівасцю кніг
і водарам хлеба.