Падае, падае, падае снег...
Дзед Мароз валачэ падарункаў мех,
ды не мне,
а іншаму камусьці
папёр вышэй паверхі на тры,—
класіку, мусіць.
Ну і чорт яго падзяры!
Даўно забыў я прыгожыя казкі,
пражыву і без ласкі,
без кілбаскі-падмазкі...
*
Студзень —
свята і ў будзень,
бо на вуліцы мароз —
адмарозіш вушы, нос.
Дык ляжы сабе на печы,
грэй азадак,
пяты,
плечы,
еш цыбулю, ананас,
пі шарбет і хлебны квас,
калядуй,
часу, браце, не шкадуй.
Намятае завіруха
гурбы снегу ля платоў
і буркоча, як свякруха
на нявестку...
*
Пытаецца люты:
— Ці добра ты абуты?
— Мяне абулі ў лапці, падкавалі,
зняважылі,
абмовілі
і абплявалі...
а пасля — разулі і раздзелі
ў самыя мяцелі...
Сакавік, сакавік!
Снег з палёў яшчэ не знік,
не пускаюць сок бярозы,
ноччу ціскаюць марозы,
вецер — сіберны...
Аднак
дзесьці ўжо на паўдарозе
вестунок вясновы — шпак.
У зацішку на ўзмежку,
дзе прагрэлася зямля,
кветка сіняя — пралеска
усміхнулася здаля.
Май — зялёны,
май — чырвоны,
распусцілі космы клёны,
вішня высыпала цвет —
пасвятлеў адразу свет.
За сунічным борам —
палёў квяцісты ўзор.
Піянерскім горнам
абуджаны прастор.
*
З распаранай сталіцы
імчыся, нібы ў рай,
у лес
і там суніцы
з чарніцамі збірай.
Ліпы ў ліпені цвітуць,—
пчолы чуюць за вярсту
пах спакуслівы, прынадны.
Ну, а ты, паэт парадны,
чым адметны:
зрокам,
нюхам,
інтуіцыяй
ці вухам?
— Я адметны языком,
не пракормішся ж радком,
языком я і брашу
і парой руку ліжу
выдаўцу і крытыку,
каб было карытачка
з пойлам гусценькім,
хата-пяцісценка,
мэбля і кілімы,
месца хоць бы ў «ЛіМе»
для дубовых вершаў.
Хіба ж я тут першы?
Даспяваюць яблыні і слівы —
лепшых не прыдумаеш прынад.
Хіба ж ты не быў тады шчаслівы,
калі лазіў у суседаў сад?
Ах, не лазіў!
Быў такі рахманы —
не сваволіў, і не краў зусім,
і такі быў ціхенькі, слухмяны,
ну, не хлопчык — проста херувім!..
Я табе і веру, і не веру:
гэта ж трэба боская рука,
каб такому людаеду-зверу
вырасці з казяўкі-матылька...
У верасні святлее лес і поле —
ад пошугу барвістых ліхтароў,
што ўсыпалі бяроз і клёнаў голле
шчэ да прыходу цёмных вечароў.
*
Не звоняць больш на голым лузе косы,
не бегае па ржэўніку Савоська —
блазан босы.
Рыпяць нагружаныя збажыной калёсы,
на слівы спелыя садзяцца гуртам восы.
На ўсе лады праславілі паэты
і залаты і медны лісцявей.
Пішу марудна нешта кніжку гэту
і мо не скончу нават да завей.
Не, не лянота — іншыя турботы
мне не даюць усесціся за стол.
...Калі табе намуляць ногі боты,
ці зможаш ты, скажы, ганяць футбол?
Зноў — сцягі і транспаранты,
стройныя рады салдат.
Б’юць Крамлёўскія куранты —
пачынаецца парад.
Раз-два, левай! Раз-два, левай!
Строй раўнюткі не ламаць!
На трыбуне Маўзалея
ціха маршалы стаяць,
маладосць успамінаюць,
Севастопаль, Сталінград...
Над планетаю шугае
залацісты лістапад.
Снежань, снежань на двары!
Прышпіляйце каўняры
і падкладкі з футра —
тут не Брахмапутра!
*
Я забыў, што ўжо — не хлопчык,
не юнак і не дзяцюк.
Бачу: свежы лапік лёду
там, дзе быў учора брук,
разагнаўся, паслізнуўся —
бух!.. Скапыціўся і сеў.
Аблізнуўся,
ды не з’еў.
*
Круг апошні
робіць Месяц,
абляціць Зямлю,
як шар.
Хутка Новы год павесіць
на сцяну мне каляндар.