Гэта было,
хочаш вер ці не вер,—
юнацтва аддаў я вандроўцы.
Чорныя стужкі,
блакітны каўнер
і грудзі ў татуіроўцы...
Пад неба
узносіў дзевяты вал
і ў бездань шпурляў заўзята,
а боцман
(у шторм ён — амаль адмірал)
«падсольваў» густа
загады.
Цвярдзелі бранёй
мазалі на руках,
пад сонцам
дубіўся карак...
...Аб здрадзе дзяўчыны,
якую кахаў,
пачуў я ад чаек-пляткарак.
І тое,
на што ні спякота,
ні шквал,
ні боцман
былі не здольны,
здолеў вось гэты падманны сігнал
зламаў маю сілу
і волю.
Хацелася
біць усё,
трушчыць,
крышыць,
крычала душа ў адчаі.
мазоліла вочы бязлюдная шыр
і сэрца
шукала прычалу.
Дражніўся,
знікаў у тумане маяк,
хлусілі прыборы і зоры...
Далёка быў порт
і той шчодры піўняк,
дзе змог бы заліць сваё гора...
А мора шалела,
раўло, нібы звер,
кіпела бруя за кармою...
….............................................
Гэта было,
хочаш вер ці не вер,
гэта было ўсё
са мною.