Ехалі ў сяло мы на машыне.
Малады плячысты трактарыст
ўсю дарогу аб адной дзяўчыне
гаварыў, бясконца гаварыў:
— Як сустрэў, у вочы яе глянуў,
ты павер, жыву я сам не свой...
Заўтра ў нас вяселле, калі ласка,
прыязджай, браток, не грэбуй мной...
Не прыпомню, па якой прычыне
за сталом вясельным я не піў.
А праз год мне зноў аб той жанчыне
трактарыст з запалам гаварыў:
— Што за жонка! Радасць, а не жонка.
Шчасця да яе не ведаў я.
Бачыш, вось ужо купіў пялёнкі —
прыбаўляцца думае сям’я.
Будзе хлопчык, можа, ці дзяўчынка...
Радасць яна ж радасцю і ёсць.
І прашу цябе я: на радзіны
прыязджай, браток, як лепшы госць.
Не прыпомню, па якой прычыне
не паехаў зноў я.
А праз год
прачытаў я раптам у газеце:
патрабуе трактарыст развод
з той прыгожай, ласкавай жанчынай,
па якой калісьці уздыхаў,
ад якой пасля дачку ці сына
з нецярпеннем гэткім ён чакаў.
У газеце не было прыпіскі:
«Прыязджай, браток, не адкажы».
Ды ў кішэні запісная кніжка
з адрасам яго ў мяне ляжыць.
І цяпер я не знайду прычыны
не заехаць, каб яго спытаць:
— Добрую, сумленную жанчыну
хто табе даў права зневажаць?
1955