Я іх пісаў рукой няўмелай
на стыках баявых дарогу
калі душа мая гарэла
і не пісаць я ўжо не мог.
Я іх не вычысціў да бляску,
як амуніцыю салдат,
бо і не марыў выхваляцца,
вылазіць з імі ў першы рад.
Я іх не мазаў салідолам,
як зброю, што на склад здаюць
бо звыкся з іх кароткай доляй:
вось адзвінелі — і памруць.
Я іх хацеў забыць навекі,
як забываюць будны дзень,
пяском засыпаныя рэкі,
на трэскі пашчапаны пень.
Яны ж ідуць за мною следам
амаль паўвека па зямлі
і, хоць які я непаседа,
да самай старасці дайшлі.
Усё ж такія маладыя
ў наіўнай шчырасці сваёй,
прапахлыя паходным дымам,
прагорклыя марской вадой.
І ўжо за гэтую іх вернасць
і мне
і маладым гадам
я не дазволю ім памерці,
а чытачам
на суд
Аддам.