Я праз акно тваё дзіўлюся, лістапад,
ружовым шкельцам неба мне здаецца,
брусніцай спелай ззяе далягляд,
чырвоным полымем гараць кляны прысад,
барвовы дым над сумам лесу ўецца.
На дах зялёны ў цішыні шкляной,
як дарагія пацеркі рубіну,
цяжкія гронкі звесіла рабіна.
І па зямлі святой плыве спакой,
як мёд — густы, як мора — сіні-сіні.