Ельнік цёмны і сыры.
Непрыветна ў гушчары:
ні груздоў,
ні сыраежак...
Лабірынт падманных сцежак...
З кошыкам парожнім
заблудзіцца можна.
Арыядна на дарогу
мне клубочка не дала.
Не дала — і дзякуй богу,
бо сама са мной пайшла.
Ельнікам блукаем,
выйсця не шукаем.
Лабірынт нам — не завада,
мы яму бясконца рады:
век бы ў лесе нам блукаць
гэтак — у руцэ рука,
век бы гэтак згодна,
хоць і старамодна.
Век бы так пра шчасце марыць,
век...
Ды што гэта за чары:
расступіўся, знік гушчар,
сонца свеціць проста ў твар,
свеціць ды не грэе,
мабыць, вечарэе?..
Чуем шоргат шын машын —
выйшлі проста да шашы,
да шашы рухавай,
люднай, нецікавай...
Не шанцуе, як на здзек,—
быў кароткі шчасця век...