Летнім днём ля бухты сіняй,
дзе як прысак пясок,
чарнабровай дзяўчыне
выхваляўся Калабок:
— А я з дому ўцёк,
ад бабулі ўцёк,
ад дзядулі ўцёк,
ад татулі і матулі я таксама ўцёк.
Будзем мы з табой кахацца,
цалавацца-мілавацца,
пажывём на пляжы ўсмак.
Сам сабе ён думаў так:
«Не паспееш стаць ты мамай,
ад цябе ўцяку таксама».
І ўцёк!..
Надвячоркам непагодным
у кавярні «Паплавок»
сабутыльнікам прагорклым
выхваляўся Калабок:
— І ад жонкі я ўцёк,
і ад дзетак я ўцёк,
аліментаў не плачу,
п’ю-гуляю з кім хачу,
бо я вольны казак.
Сам сабе ён думаў так:
«Вось дап’ём віно «Агдам»,
і ад вас я драла дам».
І ўцёк!..
Дакаціўся днём марозным
ён да фабрыкі «Клубок»,
у аддзеле кадраў слёзна
кляўся-плакаў Калабок:
— Я з шальмана ўцёк,
ад дурману ўцёк,
ад зладзеяў і ад п’яніц я таксама
уцёк,
жыць хачу сумленнай працай,
буду шчыра старацца,
ці ж я нейкі там слабак...
Сам сабе ён думаў так:
«Атрымаю аванс,
уцяку і ад вас».
І ўцёк!
Спрытны, хітры Калабок,
ад каго яшчэ ты ўцёк:
ад нашчадкаў,
ад падаткаў,
ад грамадскіх абавязкаў,
ад імкнення,
ад гарэння,
ад згрызотаў сумлення,
ад павагі і падзяк?
А я думаю вось так:
«Хоць якім будзь ветрагонам,
не ўцячэш, брат, ад законаў!»
Не ўцячэш!