Не ў Парыжы
і не ў Рыме —
у лясной вёсцы Лясані
пад Жлобінам,
на прыгрэтай майскім сонцам прызбе
сядзіць мадонна,
корміць грудзямі дзіця.
Рукі яе — адна пяшчота,
грудзі яе наліты шчодрасцю,
а ў вачах столькі радасці і дабрыні,
што павекі здаюцца празрыстымі.
Сядзіць мадонна,
корміць дзіця,
на прызбе
у вёсцы Лясані
пад Жлобінам.
Любуюся ёй
і шкадую:
чаму я — не Рафаэль.