На ўсе пытанні адказаць гатоў
не словам,
дык гучаннем ліры.
Адно сказаць мне не хапае слоў —
за што цябе я пакахаў так шчыра.
У словы я такія і не веру,
не веру я ў наяўнасць параўнанняў,
якімі б перадаць змог на паперы
цябе,
маё сумленне і каханне.
Вось вочы сінія.
Прад імі васількі
цямнеюць у пажоўклым жыце
і не раўня ім сонечны блакіт,
бо часта хмары носяцца ў блакіце.
Няма ў тваіх вачах хмурынкі зла,
праменяцца яны адной пяшчотай;
каб ты павекі толькі падняла —
і знікла б прэч мая туга-самота.
Тваю ж усмешку параўнаць з зарой
я палічу за здзекі і абразу:
зара бывае золкай, ледзяной,
ты ж усміхнешся —
і цяплынь адразу.
А вусны палкія!
Іх ружамі назваць
замала і ад ісціны далёка:
паўмесяца якога ружы пагараць,
і ападуць завялыя пялёсткі.
Не! Вусны ружамі
я не магу назваць:
цвітуць яны,
не вянуць круглы год,
гараць, пераліваюцца агнямі;
іх хмельнае віно,
салодкі мёд
мне піць не толькі майскімі начамі.
1952