Як ветразь, жаданае сонца плыве
па сцішаным небе вясеннім.
Ад светлых дамоў
наўскасяк па траве
цягнуцца сінія цені.
Бярозкі ля сцен летуценяць.
І там,
дзе ў зацішку ад стрункіх вятроў
мяжуе цяпло з прахалодай,
дзіцячых калясак стаіць доўгі строй,
нібы каля прыстані лодкі
ці збілася качак чародка.
Матулі на сонцы, а дзеці ў цяньку
скверыка шчэ не густога...
Матулі на лавачках...
Дзеці ў пяску...
Сляды ўсё далей ад парога,
нібы выбіраюць дарогу...
Не ўгледзіш —
яны ўжо, як птушкі з гнязда,
выпырхнуць з цёплых улонняў...
Матулін жа лёс — пазіраць-выглядаць
на шлях з-пад абвялых далоняў,
чакаць вестуна-паштальёна...
Язмін падрасце,
шчэ ярчэй зацвіце,
ад спёкі расплавяцца хмары...
Не сціхне ніколі смех звонкі дзяцей
на вуліцы Янкі Маўра —
дзе з явай вітаецца мара.