Праз гушчар нягод, бядоты рэкі,
праз адвечнай крыўды хмызнякі
прабівалі ў новы свет прасеку
нашыя бацькі — бальшавікі.
Радаслоўных дрэў ствалы валілі,
карчавалі спадчынныя пні,
а лаўжы прыслужніцтва палілі
на святым бязлітасным агні.
І наперад крочылі. Наперад!
Пракладалі для нашчадкаў след
з марай светлай
ды з глыбокай верай,
што праб’ёмся мы ў вялікі свет.