Кулаком у грудзі б’е, клянецца:
— Быў дагэтуль я сляпы зусім,
а цяпер відушчы стаў, паверце,
не засцеле больш вачэй мне дым...
І другі яму таксама ўторыць:
— Поўзаў я са скорасцю смаўжа,
а цяпер змагу сяўбу паскорыць,
каб сабраць у чэрвені ўраджай...
Трэці заліваецца прамовай:
— Я ірвуся да вялікіх спраў,
у нагу іду з перабудовай,—
хоць нічога век не будаваў.
...Гэткія з’явіліся не раптам —
і ў былыя дні было іх шмат.
Іх дэвіз: «Дзе ўлада — там і праўда,
хто наверсе — той нам брат і сват...»
Гэткія заўжды таго віталі,
хто садзіўся на мясцовы трон,
дыфірамбы соладка спявалі,
рыфмавалі словы «плён» і «дзён».
Гэткія заўсёды білі ў ладкі
выхвалякам, спрытным брахунам,
каб свае «запляскаць» непаладкі
і паўстаць святошамі, без плям.
Гэткія спяшалі адракнуцца
ад радні, ад мовы, ад зямлі,
даць аддаць любой ілжэнавуцы,
размяняць сумленне на рублі.
Гэткія ў рашучы час чакалі,
нібы мышы, за глухой сцяной,
і куды хіснуцца раптам шалі —
там, глядзі, яны ўжо ўсёй гурмой.
Гэткія заўсёды асуджалі
тых, хто з імі крочыць не ў нагу,
«выкрывалі», нішчылі без жалю,
гнулі іх — упартых — у дугу.
Не сагнулі!
Рушыў час наперад,
рве старыя нормы на шматкі.
Свежы вецер адчыняе дзверы,
прадзімае затхлыя куткі.
Верым:
дзень наступны ясным будзе,
знікнуць назаўсёды міражы.
Кулаком не трэба біць у грудзі,
языком не выбівайся ў людзі,—
працай
вернасць праўдзе
пакажы!