Хтось праз меру сучасны...
Хтось праз меру адсталы...
Хтось праз меру няшчасны...
Хтось — шчаслівы і ўдалы...
Так прывыклі мы жыць,
не шукае ніхто
больш для шчасця
сярэдзінкі той залатой,
што дзядам і бацькам
была гэтак да густу:
каб не посна, не тлуста,
абы даў бог лусту...
А нам — не абы,
нам выключнае трэба:
хлеб выпечкі свежай
і не нешта — да хлеба,
кажух самы модны,
гальштук — выдатны,
абутак — дабротны
і шапку — з андатры,
кватэру — як стайню,
і мэблю — з арэху,
пасаду, і званне,
і славу, і ўцеху...
Усё — каб адменна,
і ўсё — каб не нешта:
браць — поўнай жменяй,
губляць — дык дарэшты!