Мора — за мной,
мора — перада мной,
і не відно той сцяжынкі,
якая прывяла мяне сюды.
А можа, усё гэта мне сніцца?
Не!
Кратаю нагой бясформенныя абломкі скал,
яны цяжкія, непадатлівыя;
ступаю па пяску,
і ён прысакам цячэ праз пальцы босых ног.
Над галавой — як дні адзіноты —
плывуць аблокі.
Колькі ж іх праплыве,
пакуль на даляглядзе пакажацца
дымок парахода-выратавальніка?..