Памяці Антона Бялевіча
— Годзе хныкаць і плакаць! —
буркнуў дзядзька Антон,
недаплецены лапаць
шпурнуў пад услон
і накінуў на плечы
дублёны кажух:
— Руш за мною, малеча,
я цуд пакажу.
Пахудзелая поўня
вісіць над сялом,
неўзаранае поле
скародзіць святлом;
палахлівыя цені
бягуць па мяжы...
Мы на леташнім сене
у пуні ляжым.
Абгарнуліся цесна
адным кажухом;
саграваецца цела
уласным цяплом;
удыхаю паветра
густое, бы ўзвар,
і цяжэюць павекі
ад слодычы мар.
Я ж бадзёруся: рана
яшчэ засынаць,—
дзядзькаў цуд абяцаны
баюся праспаць.
Дзядзька дужа не любіць
знявагі такой,
больш ніколі нікуды
не возьме з сабой.
Хоць і кажуць, што дзядзька —
лайдак і дзівак,
без ягоных дзівацтваў
не пражыць мне ніяк.
ён — мая ўся навука,
мая вера,
мой суд.
Я пытаю на вуха:
— Дзядзька, хутка твой цуд?
Дзядзька локцем ласкава
штурхнуў мяне ў бок:
— Ой, малеча-малява,
пусты кацялок!..
Не сапі гэтак носам,
а слыхам лаві:
вось-вось-вось за алёсам
запяюць салаўі.
І нібы па загаду,
калыхнуўшы ліству,
пачынае руладу
вясновы пяюн:
— Чок-чок-чок, ф’юць-ф’юць, ціву,
віць-віць-віць, тррр... пім-пім! —
то задужа імкліва,
то паволі зусім.
І з кустоў-пералескаў,
зарэчных гаёў
адгукнуліся песні
соцень дзвюх салаўёў.
— Я такога канцэрта
шчэ ніколі не чуў,
буду помніць да смерці,—
дзядзьку ўдзячна шапчу.
Вучыць дзядзька разважна;
— Пра смерць памаўчы.
Хай над ворагам нашым
крычаць крумкачы.
Нам з табою, мой дружа,
салоўка пяе.
А хто з песняю ў дружбе,
той вечна жыве!