Сядзім,
п’ём салодкае віно сустрэчы.
Захмялелі ад успамінаў
і глядзім на мінулае
праз зялёнае шкло радасці.
Ах, якія мы тады былі наіўныя,
якія добрыя!
Як моцна сябравалі,
выручалі адзін аднаго!
— А помніш?
— А помніш? — як гарох ад сцяны
адскокваюць ад рэальнасці
словы захаплення.
У запасе ўспамінаў —
яшчэ на цэлы тыдзень,
а віно ўсё выпіта.
На стале стаяць пустыя пляшкі,
і вецер,
як строгі боцман,
свішча ў іх дудкі,
падае каманду:
— Пастроіцца на вячэрнюю паверку!