Вечарам майскім,
калі па-над лугам
клубіўся туман,
зацвіталі сады,—
сэрца тваё
скамянела, аглухла,
і ад мяне ты пайшла назаўжды.
Знікла,
прапала,
нібыта растала...
У сэрцы пакінула
скруху і боль...
Сэрца ж не хоча з марай расстацца,
сэрца шукае сустрэчы з табой.
Свет абышоў.
Не было ўжо надзеі...
Сёння ж
пасля векавой слепаты
ў мармуру глыбе
ўбачыў цябе я,
хоць і старанна схавалася ты.
Кажуць, што мая ніхто не вяртае,
толькі хіба што мільгне ён у сне...
Мармур
я знішчу,—
і ты, як жывая,
прыйдзеш —
ужо назаўжды! —
да мяне.