Лідзіі Вадкерці-Гаворнікавай
Над Модрай сонца — як той бочкі дно,
з якой мы п’ём іскрыстае віно,
брацкае,
славацкае,
мяккае віно
і зусім не п’янае —
мудрае яно.
— Будзь здароў!
— На здраве!
Дабрыня вачэй.
— То ся зрэдку става...
— Чокнемся яшчэ!
Віно, віно, вінечка...
Нам жыць у дружбе вечна!
Лідзія славачка
раіць па-сваяцку:
— Не паверыш віну —
страціш дружбе цану.
Піць віно без сведак —
толькі гора зведаць:
застанешся адзін,
як былінка ў полі,
ап’янееш,
падурнееш,
будзеш босы, голы.
Трэба верыць віну,
ведаць дружбе цану.
Як падзелішся з сябрамі,
заспяваем песню разам:
«Віно, віно, вінечка.
Нам жыць у дружбе вечна!..»
Гэта песня продкаў нашых —
пастухоў, аратых,
беззямельных,
непісьменных,
ды душой багатых.
Над Модрай сонца — як той бочкі дно,
з якой мы п’ём іскрыстае віно.
Віно, віно, вінечка...
Нам жыць у дружбе вечна!