Столь у бацьковай хаце
не здавалася нізкай,
там на клёцы жалезным
вісела калыска
і пад матчыну песню
гайдалася лёгка.
Засынаў немаўля
на кужэльных пялёнках.
Маці ў тварык глядзела
і бога маліла:
— Хай не будзе прыгожы,
а будзе шчаслівы.
Ды, відаць, той мальбы
не пачуў усявышні,—
выпаў лёс мне такі,
каб усюды быў лішнім:
між радні,
на гульні,
на дарах-частаваннях,
за святочным сталом,
пры дзяльбе караваю...
Так жыццё праляцела
маланкай імклівай.
Кажуць людзі: прыгожы,
знаю сам: нешчаслівы...