Штосьці раптам сэрца зашчымела:
зноў перад вачамі паплылі,
бы ў забытым фільме чорна-белым,
баявой эскадры караблі.
Мора, мора!..
Ад майго юнацтва
так далёка ты ўжо адплыло,
што мне нават страшна азірацца —
раптам хвалі выб’юць з рук вясло.
Без вясла ў раз’юшанай стыхіі
як жа мне ўтрымацца на плаву?
Коціць мора спрэс валы крутыя
на маю сівую галаву...
— Гэй! — крычу я.— Сябрукі-матросы,
кіньце мне выратавальны круг!..
.........................................
Толькі вецер свішча стогалосы,
толькі хвалі пеняцца наўкруг...
І шчэ болей сэрца зашчымела:
паплылі, знікаючы ўдалі,
бы ў забытым фільме чорна-белым,
не маёй эскадры караблі.