Басанож па выспелай расе
бег на самы на высокі ўзгорак,
каб убачыць свет ва ўсёй красе,
дзе няма бядоты, крыўды, гора.
Што ж убачыў?
Голая зямля,
як і ў нас: пясок, тарфянік, гліна,
і па небе сунецца здаля
хмара — нібы чорная аўчына...
Абхапіў рукамі галаву:
воечкі!.. Як страшна, глуха, дзіка!..
І без сілы грымнуўся ў траву.
— Мама! Мама! — у адчаі клікаў.
І чакаў: вось зараз грымне гром,
пакарае люта за грахі ён:
спапяліць мяне сваім агнём,
а душу на мукі ў пекла кіне...
Жах які!
Ды ўсё ж я не сцярпеў,
ціхенька адно расплюшчыў вока:
свет пад сонцам весела зіхцеў,
тая ж хмара адплыла далёка.
Узняла мяцёлку, нібы сцяг,
перад носам мятлінка-травінка,
і буяла хараством жыцця
гэтая танюткая раслінка.