*
Хачу з’яднаць я трыялетам
два антыподы-палюсы:
зіму-лядоўню з цёплым летам
хачу з’яднаць я трыялетам,
і не парушыўшы пры гэтым
прыроды велічнай красы.
Хачу з’яднаць я трыялетам
два антыподы-палюсы.
*
Ці ж гэта мала: сонца свеціць,
а ты — здаровы і жывы?
У садзе вецер грае веццем.
Ці ж гэта мала: сонца свеціць?
Суседка ўсмешкаю прывеціць
і здыме хустку з галавы.
Ці ж гэта мала: сонца свеціць,
а ты — здаровы і жывы?
*
Лаўлю вачамі зор мігценне,
а сэрцам слухаю зямлю.
Сівагаловы летуценнік,
лаўлю вачамі зор мігценне.
Я пра зямное прыцягненне
размоў залішніх не люблю -
лаўлю вачамі зор мігценне,
а сэрцам слухаю зямлю.
*
Нясу я з лесу не грыбы —
усмешку бабінага лета.
Бярэмя песень шчэ не спетых
нясу я з лесу — не грыбы.
Блукаючы ўвесь дзень без мэты,
што я згубіў, а што — набыў?
Нясу я з лесу не грыбы —
усмешку бабінага лета.
*
На неба ўзлезці ён хацеў,
але зваліўся ў яму.
А так стараўся, так пацеў —
на неба ўзлезці ён хацеў.
І красамоўствам зіхацеў,
і выдаваў таксама...
На неба ўзлезці ён хацеў,
але зваліўся ў яму.
*
З мяне анёл не атрымаўся —
на неба я ўзляцець не змог.
Жанчынамі я захапляўся,
з мяне анёл не атрымаўся.
Спакусам не супраціўляўся,
пераступаў чужы парог...
З мяне анёл не атрымаўся,
на неба я ўзляцець не змог.
*
Я думаў, што яшчэ далёка
і лістапад, і снегапад,
бяспечна па гаях галёкаў...
Я думаў, што яшчэ далёка...
Ішоў няспешным роўным крокам
і не аглядваўся назад,
бо думаў, што яшчэ далёка
і лістапад, і снегапад.
*
Для вусеня галінка — цэлы свет,
ягоны дом, ягоная дзяржава.
Тут ёсць яму прытулак і абед,—
для вусеня галінка — цэлы свет.
Пакіне і нашчадкам запавет:
рабіць патраву — гэта ваша права.
Для вусеня галінка — цэлы свет,
ягоны дом, ягоная дзяржава.