Твой сум
плыве мне ў сон
туманам золкім,
маркоціць мозг,
у жылах
студзіць кроў,
і тушыць
мрой маіх высокіх
зоркі
і аддаляе
галасы сяброў...
А мне хацелася б
прысніць цябе
з усмешкай
на вуснах,
нецалованых яшчэ,
прысніць цябе такой,
якой калісь
на ўзмежку
нырнуў навек я
ў глыбіню вачэй.