Гэта адвечная мудрасць — уладарная, узнесеная над светам — смяялася, убачыўшы марнасць жыцця, безнадзейнась барацьбы.
Джэк Лондан
Нацягнула зіма
на зямлю
свой белы саван
і ў твар сонцу
халодным аскалам
смяецца:
«Што, нацешыўся прыжыццёвай славай,
былы бог Жыцця?
Паслухай жа прысуд вечнай багіні Смерці:
улады тваёй не было і не будзе!
Веліч тваю прыдумалі людзі,
мудрасць твая — балбатня пустая,
бо ўсё, што нараджаецца,— памірае».
Сонца моўчкі слухае
злосную буркатню зімы
(перад нахабствам падчас пасуе і само
свяціла),
сонца маўчыць...
А ружовая пупышка сасны
набухла жывіцай,
на свет праклёўваецца сціпла.