Ведаю, гэта — макеты, муляжы
ды тэхніка мікраілюмінацыі,
а здаецца,
нібыта зноў стаю на мяжы
дзяцінства з юнацтвам;
чытаю
на пасечанай асколкамі браме
загады пад чарнакрылымі арламі:
«За хаванне зброі — смерць!»
«За аказанне супраціўлення — смерць!»
«За дапамогу чырвонаармейцам — смерць!»
...А дома
на вышках, за снапамі жыта,
ляжыць наш лётчык
з нагой перабітай
вышэй калена кулямётнай чаргой,
і мне трэба хоць пад зямлёй
знайсці і бінт і ёд...
Вунь фашыст
увесь свой рыштунак павесіў на плот
і ў адных трусах паклыпаў да рэчкі...
А можа,
у яго кішэні ляжыць
паходная аптэчка?..
А можа?..
Вечарам маці жагнаецца:
— Крый божа!..
Абышліся б мы без бінтоў, без ёду.
ёсць бялізна,
сушаныя травы —
зраблю настой,
прынясу ад братавай мёду,
вылечу на славу.
Выхадзілі,
паставілі на ногі,
пайшоў баец у цёмную ноч з нашага парога
здабываць Перамогу.
І зноў — трывогі, трывогі, трывогі...
Аблавы...
Засады...
Налёты...
Блакады...
Таварыш экскурсавод,
памаўчы хоць хвіліну,—
сэрца маё навылёт
прабіваюць успаміны
спаленай вясны.
...З плячэй сваіх, пэўна, цяжару вайны
да смерці
не ўдасца мне скінуць.