Усё часцей начамі
наведвае журба
і сумнымі вачамі
глядзіць, як на раба.
«Як,— шэпча,— ні круціся,
як ні сцялі кілім,
бадзёрся,
маладзіся,
ды будзеш ты маім.
Не стану біць знянацку —
пяшчотаю ў палон
вазьму цябе па-брацку,
зацісну, як пітон;
павалаку на плаху,
пазнаеш ты мяне:
ад жудасці і жаху
аж сэрца скалане!»