Калісьці мы, зусім шчэ маладыя,
вячэралі на лузе ля ракі.
Хрумсцелі на зубах зялёныя гуркі,
у місках юшка смачна пахла дымам.
Вярба рукамі, кволымі, худымі,
маладзічок трымала за ражкі,
каб не зваліўся — хоць і не цяжкі,
ды хто яго на неба зноў падыме?
Лянота брала пакрысе ў палон,
і не было ў руках тае ўжо сілы,
каб здолець так высока ўскінуць вілы.
Ноч распусціла зорны парасон...
Клубок разваг з плячэй маіх пахілых
каціўся калабком у мяккі сон.