Дзень добры, Дняпро —
светлая казка майго маленства!
З твайго крутога берага
я закідваў вуду-валасянку,
спадзеючыся злавіць залатую рыбку.
Але ці то прынада была непрывабная,
ці то рыбка была непрынадная,—
яна так і не клюнула...
І тады я перайшоў на твой другі,
пясчаны, бераг,
ён быў цёплы і мяккі,
як матчына далонь.
Я грэўся пад сонцам
і любаваўся,
як па тваёй шырокай спіне
аднекуль з невядомых даляў
прыплывалі плыты, чаўны і параходы,
не спыняліся,
плылі далей —
у невядомыя далі,
пакідаючы ў памяці радасць сустрэч
і тугу развітанняў,
а ў сэрцы —
прагу да нязведанага...
Дзень добры, Дняпро —
светлая песня майго юнацтва!
Па гэтых вось лугавых сцяжынках
блукаў я шчаслівы,
наліты ружовым сокам першага кахання,
што расцвіло ў душы гарэзнай
буйным калінавым цветам.
Вясновымі вечарамі
я назіраў, як у плыткай вадзе
адбівалася зорнае неба,
і мне было ўжо мала
тваёй шырыні і глыбіні,—
сэрца рвалася ў далёкія далі,
каб прайсці лясы, пустыні, стэпы,
узабрацца на тую вяршыню,
з якой можна дастаць
самую яркую зорку
і пакласці яе ля ног каханай...
Дзень добры, Дняпро —
светлая мара маёй сталасці!
Як разумны і клапатлівы бацька,
ты не стаў тады мяне,
гарачага,
імклівага,
неразважнага,
утрымліваць каля сябе,
адпусціў ад сваіх сівых берагоў
у свет нязнаны,
каб я, гледзячы на зямныя дзівосы,
яшчэ больш палюбіў
тваю гордую спакойную плынь,
сумаваў па табе,
як рыбіна ў перасохлай пратоцы...
Дзень добры, Дняпро!
Я вярнуўся з далёкіх вандровак
на твае берагі,
цёплыя і мяккія, як матчыны далоні.