Толькі недасведчанаму верхагляду
можа здавацца,
што дрэва не любіць матулі-зямлі:
яно вершалінай імкнецца ў неба,
на крылах лістоты хоча ляцець
услед за ветрам,
рукамі галін абдымае сонца —
не пускае яго падаць за гарызонт.
Але ж дрэва
каранямі моцна трымаецца
за родную глебу,
якая дала яму жыццё.
Здрада, яна заўсёды кідаецца ў вочы,
а вернасць
трэба ўмець заўважыць.