epub
 
падключыць
слоўнікі

Хведар Жычка

За ягадным лесам

За ягадным лесам

ёсць тое балота,

дзе сонца начуе

ў чубатых чаротах.

 

Прачнецца, памые

расою твар чыста

і ўстане над краем

іскрыстым гарністам.

 

Я ж ведаць не ведаў,

з адбітай касою

прыйшоў і скасіў

той чарот з асакою.

 

Скасіў, задаволены

крочу дахаты.

А сонца назаўтра

устала мурзатым.

 

Няма дзе заспаны

памыць яму тварык,—

ад сораму зрана

схавалася ў хмары.

 

І з неба сыпнулі

дажджы заліўныя.

А хто ж мне прасушыць

пракосы тугія?

 

А хто ж мне завяліць

істужкі-лісточкі,

калі дождж ліецца

ад ночкі да ночкі?

 

Гавораць прыкметы,

гавораць прагнозы:

— Дашчэнту згніюць

твае, браце, пракосы.

 

Згнілі... Бо свяціла

пакінула травы,

пакуль не ўзнялася

чароту атава,

 

пакуль не змагло яно

ўмыцца расою...

 

З тых пор больш прытном

не махаю касою:

 

баюся з гарачкі

зноў спляжыць балота,

дзе сонца начуе

ў чубатых чаротах.