epub
 
падключыць
слоўнікі

Хведар Жычка

Завіруха у Татрах

Нездарма шчымела ў сэрцы скруха

і круціла косці ламата,—

загуляла ў Татрах завіруха,

па адгор’ях вецер засвістаў,

закруцілі снежныя віхуры,

сцежкі і дарогі замяло...

Стала ціхім,

сумным

і панурым

ўчора шчэ вясёлае сяло.

Лепіцца яно

гняздом арліным

на скале крамністай векавой.

Над сялом —

аснежныя вяршыні,

пад сялом —

глыбокая цясніна,

да краёў залітая імглой...

 

На сляды славацкіх партызанаў

марыў я натрапіць у гарах,

ды буранам гэтым нечаканым

быў загнаны

пад гасцінны дах.

Можа, злёг бы,

як мядзведзь,

у спячку

пад снягамі тут аж да вясны,

каб не вочы сінія славачкі,

што маланкамі

трывожаць сны;

каб не песня,

што ў юнацтва кліча,

груз гадоў скідаючы з плячэй

(песня прысвячаецца Паўлічку,

ну а мне хіба з таго лягчэй?):

 

— Ні за Франам, ні за Янам

не ступлю і кроку.

За Паўлічкам, за каханым,

Дунай пераскочу!

Дунай, Дунай, Дунай, Дунай —

шырокае поле.

Толькі ты мне, толькі ты мне

ашчаслівіш долю.

 

І калі з’явіўся той Паўлічка —

прыгажун,

асілак,

рагатун,—

ўсе мае спадзеўкі,

нібы знічкі,

спапялелі, згаслі на ляту.

 

...Нездарма шчымела ў сэрцы скруха

і круціла косці ламата,—

загуляла ў Татрах завіруха,

па адгор'ях вецер засвістаў.