epub
 
падключыць
слоўнікі

Хведар Жычка

Жлобінскія эцюды

Сад
Партызан
Памяці паэта
Не такі базар
Сям’я майго пляменніка
Бацькоўскае шчасце
На лёдзе


Сад

Я колькі ні блукаў па свеце,

пейзажаў лепшых не сустрэў:

сад ля Дняпра прыбраўся ў квецень

так, што зусім не відна дрэў,

нібыта завіруха вёску

пушыстым снегам замяла...

 

На сонцы песцяцца пялёсткі,

і ў кожнай кветачцы — пчала

шчыруе,

мёд і воск збірае,

каб пракарміць сваю сям’ю...

 

Вось так і людзі ў нашым краі,

што сеюць хлеб

і сталь куюць.

 

 

Партызан

Матулі сказаў:

— Вярнуся, не плач...—

і знік у скляпенні ночы.

 

Каханай сказаў:

— Да спаткання! Чакай...—

і знік у разліве світанку.

 

Сказаў камандзіру:

— Загад зразумеў! —

і знік у мігценні лістоты.

 

Вярнуўся да ўсіх ён —

у цэнтры сяла

стаіць абеліск мармуровы,

 

і золатам ззяе

яго імя —

такое ж, як ён, маладое.

 

 

Памяці паэта

Дыхні, вятрыска, сум развей,

сарві жалобны крэп з партрэта!..

Быў мулярам Яцук Мацвей

і быў паэтам.

 

Маўчаць гаркотна ля труны

кватэр утульных навасёлы...

Ён людзям будаваў дамы,

бальніцы, школы...

 

Пабыў бы шчэ сярод жывых,

падыхаў мёдам руні весняй,

шчэ б напісаў мо пару кніг

бадзёрых песняў...

 

Цяплом бы сэрца, як і рук,

сагрэў сучаснікаў, нашчадкаў...

Паэтам быў Мацвей Яцук,

бо сеяў шчасце.

 

 

Не такі базар

Дзядзька Лаўрэн

аглядае тавар,

зведзены бровы,

насуплены твар.

 

Галавою матае

і цяжка ўздыхае:

— Ці ж гэта базар?!.

 

А на сталах усяго ёсць багата:

цыбуля, часнок,

агуркі і салата,

сыр,

масла,

тварог

і смятана густая...

 

— Ці ж гэта базар?!.—

дзядзька зноў паўтарае.

 

Суніцы, чарніцы,

агрэст і клубніцы,

маліна,

ажына,

грыбы,

гарбузы,

чарнаплодка-рабіна...

 

— Ці ж гэта базар?!.

 

Мяса,

кілбасы,

вяндліна і сала,

мёд,

кавуны,

сухафрукты на ўзвар...

 

— Ці ж гэта базар?!.

 

Няўжо табе, дзядзька,

гэтага мала?

Чаго яшчэ хочуць

твае завідушчыя вочы?

 

— Каб фыркнуў дзе конь,

парася завішчала,

во быў бы базар!

 

 

Сям’я майго пляменніка

Пра гэткае ў родзе Жычкаў

адвеку ніхто не марыў,

каб жонка была хімічкай,

а муж —

Сталяварам.

 

 

Бацькоўскае шчасце

Маладыя бацька і маці

не могуць налюбавацца

маленькай дачушкай Таняй,

што поўзае па дыване,

промні ловіць рукамі

і бурбалкі з рота пускае.

 

 

На лёдзе

Хтосьці па лёдзе

ідзе праз Дняпро —

чорная кропка на белым.

Як разгадаць,

ці са злом,

ці з дабром,

трус ён ці смелы?..

 

Смелага, хто да нас крочыць з дабром,

шчыра вітаем,

а баязліўца са злом

хай Дняпро

ў пельку пад лёд забірае.