Люблю сачыць, як дзень пагодлівы канае
І шэрасць лёгкая над горадам шумлівым
Памерна ў вуліцы глыбокія спадае,
А над мурамі вісне дымам сівым.
Паветра ціхае паволі рэдне, стыне,
Выразней рэха гулкае ўтуруе:
Гудок фабрычны свіст зацяжны строма кіне,
Й працоўных натаўп рэзва, шумна зашнуруе.
Драты, што сеткамі крыжуюць вулкі, пляцы,
Губляюць ніткі доўгія ў прысценных ценях,
І пэнт нядаўны пільнай творчай дзеннай працы
Прымоўкне, стуліцца ў каменных цесных сценах.
Настрэчу ж месяцу блядному й зорак кучы
Агні электрыкі вакол з акон, з ліхтарань
Паднімуць ўверх прамень сярэбраны, бліскучы,
І зыкі выцісне дзяўчына на гітары...
Крыху пазней — і скрозь жыццё, як дым, знікае
Адно з куткоў пачуеш парак шэпт шчаслівы...
Люблю сачыць, як дзень над горадам канае,
Лятучы ціха к небу дымам лёгкім, сівым!
1/І-1924