Я бачыў, як хмары на небе збіраліся,
Як з кожнай часінай яны пагушчаліся,
Цямлівасцю сажы хутчэй фарбаваліся
Й шпарка кудысьці плылі,
Сеючы цем па зямлі.
Бліскучае сонца пад імі закрылася,
Заслонаю, здэцца, вакол зачынілася
Усё, што хоць каліва светлым зарылася,
Стухла і знікла нашчэнт!
Жудасным быў той мамэнт!
Прагучае сэрца ў грудзёх патрывожаных
Як бы скамянеўшы, або пераможана
Замерлым маўчала, жудою абложана;
Думкі снавалі весь час —
Бачучы страшны абраз.
Усё, што ад сонца па шчэлях хавалася,
Уцехаю бурнай святошняй вабралася
І раптам у купу адну пазляталася
Свята сваё святкаваць —
Зручны мамэнт карыстаць.
І толькі ўзнялася гульня іх развівая,
Як раптам сапнула вятрыска бурлівае
І з неба пагнала ўсцяж хмары цямлівыя
Дзесьці далёка, за бор —
Сонцу даючы прастор.
І следам за цем’ю хутчэй паказалася
Праменне, што ў небе за хмарай хавалася,
І мігам з зямлёю халоднай звянчалася,—
Ў песнях і неба, і дол
Рэзвым жыццём забурліла вакол.
А сэрца, спаткаўшыся з хуткаю зменаю,
Змярцвеласць сагнала пакутную, пленную,
Забілася радасцю соладка-пеннаю,
Чуючы голасна воклічны: «Устань!
Ўсё, што жыве, аддаць сонцу вітань!»
Капыль, 1910