Ён жыў прыгнечаным к зямлі
І слухаў моўчкі свіст савіны,
А думкі чорныя цяклі
Па ўлонні спячае краіны.
Па галах шэрых вузкіх ніў
Саха праводзіла разоры,
І ў іх ён слёзы ціха ліў,
І ў іх захоўваў сваё гора.
Змяняўся год, ішлі ў чаргу
Зіма, вясна, за летам — восень,
А песні цяжкую нудзьгу
Лілі, як дождж, з іголак сосен.
Ў павеях ветру, у віхрох
Сягалі стогны і пакута
Па ўсіх закінутых куткох,
Па кнеях сціснутых і скутых.
Але між гэтым пот, і кроў,
І стогн, і енк, і мукі жалю
Даўгіх гадоў,
цяжкіх вякоў
З сябе адмшчэнне выплаўлялі.
Ад шэрай стоптанай зямлі,
Ад потам вылітага долу
Пачаў сягаць да вышыні
Парыў разбуджаны, вясёлы.
І з-пад навісшага цяна
Ўсачыў народ ў святле далечы
Ды гук падаў:
«Вось там яна,
Краіна вольнасці адвечнай!»
Падаў і рушыў ў грамадзе,
Бы хвалі морам ў подых буры...
І грымнуў гром яго надзей
Ды зняў з жыцця выраз пануры.
Гартуй жа сілы,
ўстаўшы Сфінкс!
Хай попел вецер вольны сее...
Няволі доўгай рабскі чынш
Знялі ўжо рукі Праметэя.
Мінск, 3/ІІ-1923