Доўга гнулі свае спіны,
Доўга пот мы свой лілі
Ля фабрычнае машыны
І ля панскае зямлі.
Паднявольна мы маўчалі
Паслухмянымі ўсягды,
Другіх вечна збагачалі,
Не вылазячы з бяды.
Доўга-доўга, але потым
Гром свабоды абудзіў
Нас ад цяжарнае слоты
І да бойкі даў прызыў.
Сіла спаўшая паўстала,
Волі промень стаў міргаць,
І сям’я працоўных стала
Жыццем краю кіраваць...
Гэй, дарогу! Ўзрокі ўгору!
Сіле творчай вольны ход!
Хто дагэтуль жыў ў пакоры,
Хто для іншых ліў свой пот,—
Прыйшоў жыцця адбудову
Неадкладную рабіць!
Устрой вольны, устрой новы
Пад фундамент залажыць!
Дзе ліліся пот з крывёю,
Дзе стаяў працоўных стогн,
Над свабоднаю зямлёю
Пераможны ўдарыў звон.
Свет адчынен людзям новым,
Будаўнічым маладым,—
Для вялікае будовы
Жыцце шлях адкрыла ім!
30/Х-1918