Спі, сыночак, ў калыбелі
Ў чыстай, мякенькай пасцелі.
Я калыску пагайдаю,
Песню-казку праспяваю
Аб тваёй, сыночак, долі,
Калі выйдзеш ты у поле
Жыцця труднага, цяжкога —
Калі станеш ты на ногі...
Спі спакойліва, сынок,
Прагуляўшы ўвесь дзянёк,
Бо падросшы — не паспіш...
Стане думка прад табою
Сетку віць з ліхіх клапотаў
І абмые твар твой потам...
Спі, сыночак, ў калыбелі,
Хай збірае сілу цела,
Хай душа гартуе волю
Йсці настрэчу лепшай долі.
Ты дзіця краіны беднай,
Акаванай ў пояс медны
Гора, злыбеды, нядолі,
Мукаў сэрца — цела болі;
Ты дзіця яе народу,
Век цярпячага нягоду
Ў прыгнячэнні, пад’ярэмна,
Непавінна, задарэмна.
Ты радзіўся пад натугам
Сілы змучанай — за плугам,
За сярпом ды за касою.
Ты радзіўся пад пятою
Прыгнятаўшае нядолі —
Пад кустом ці ў чыстым полі.
Будзь на варце, будзь гатовы
Скінуць гора таго ковы
І шырокаю дарогай
Выйсці людзям на падмогу
Ў барацьбе за шчасце й славу,
Ім належныя па праву.
Ў новым вашым пакаленні
Прыйдзе краю вызваленне
Ды багацце і Свабода
Для працоўнага народа.
Спі ж, сыночак, з думкай гэтай,
Марай шчаснай разадзеты,
З верай яснай дачакацца
Пайсці ў бойку і змагацца
За працоўных, іх краіну,
За іх шчасную судзьбіну.
Цябе будзе шанаваці,
Пакуль сталым станеш, маці;
Пашануе ды падбае,
Пакуль сілы на то мае,
Пакуль хопе ў яе змогі
Ўстанавіць цябе на ногі.
Ўстанавіўшы ж, будзе ждаці
Бачыць ў збройнай слаўнай раці,
Ў гушчы ўстаўшага народа
Пры змаганні за Свабоду.
Пецярбург, 1913