Бачыў я, як вецер ў полі павяваў,
Бачыў, як клянінку бедную хістаў
З болю яе ралкі тонкія гулі
І хіснулісь нізка да сырой зямлі.
А сіберны вецер з сілай набягаў,
Пекныя лісточкі з ралак атрахаў.
І здавалась, раптам ён мацней шугне,
Бы нажом ля корня бедную сатне.
Ўміг, ў адну хвіліну ў маладым жыцці
Перастане дрэўца рэзвае расці...
Але моцы ветру стала не хапаць —
Ён не мог клянінкі ўзвеем даканаць.
Закіпеўшы помстай ветру насустрэч,
Лісцем прашаптала смела яму рэч:
«Захацеў, сіберны, ты мяне скасіць,
Захацеў разрэзаць майго жыцця ніць...
Не, не дамся, вораг, сіле я тваёй —
Выйду з усёй моцай стрэціцца з табой,
І хоць тваіх звеяў мо й не адапру —
Толькі і пакорнай смерцю не памру».
Пецярбург, 1914