Не паеду я ў чужыну,
Краю роднага не кіну.
Яго поле, яго нівы
Ў маім сэрцы родзяць дзівы,
Што з нязнанай ўласнай сілай
Да краіны роднай, мілай
Мяне крэпка прывязалі.
Я дзіцятка яе жалю,
Яе горкай нуднай долі.
Не паеду я ніколі
З свайго краю дарагога,
Непатрэбна мне нічога.
Сірацінай я радзіўся,
З працай цяжкаю зрадніўся,—
Дык усё жыццё працую
На краіну дарагую.
За работу у адплату
Маю ў вёсцы ціхай хату
І загончык вузкі нівы.
Вось і будзе — я шчаслівы.
Хай ў чужыне — кажуць людзі
Многа лепей жыці будзе,
Я на гэта ані дбаю!
Шчасце лепшае я маю —
Закаханне к свайму краю,
Ў якім кожная мясціна
Мне прыветным словам кіне;
У шумлівым цёмным боры
Птушка міла загавора,
Ў ручайку вада у мкненню
Разваруша мне натхненне
І абудзе пажаданне
Лепшай долі панаванне.
Ў сваім краю, дзе ні стану,
Ўсюды сілай ровен пану.
Што пачую, то й адвечу.
Сваю вартасць чалавечу
Перад кожным не ўтаю я.
Не, краіну дарагую
Я да скону не пакіну —
Тут радзіўся, тут і згіну.
Пецярбург, 1914