Стуліўся змрок ў глухіх куткох,
Знікае ночка-чараўніца;
Ў нябесных цёмных дыванох
Міргае зыркая Дзянніца.
Замоўкла ўсё. Травы і дрэў
Не хіліць к долу ўзвеў вятрыска.
Чуцён вясёлых птушак спеў,
Чуцён іх воркат прагны, піскі.
Апойны пах плыве з далі
Лугоў, адзетых рунню пышнай,
І дух свабоднае зямлі
Надзею ясную калыша.
Таемны гай гудзе, шуміць,
У неба сіняе глядзіцца
І, здэцца, хоча гаманіць
З вясёлай рэзваю Дзянніцай.
А з неба ўніз яе прамень
У зелень рутную спадае
І кажа ціханька: «Мне дзень
На змену сонца пасылае!»
Пецярбург, 1916