Не хачу забыцця я ў цудоўных чарах,
Каб не мець ніякіх думак ды клапотаў,
А сядзець бязмоўна у салодкіх марах,
Апоены макам ціхае дрымоты.
Не прашу забыцця на зямлі панурай,
Не прашу нямога, дзіўнага спакою,
А прашу я моцна і прашу я буры
Цёмнае, сібернай, страшнае ды злое,
Каб ад ветраў шумных ўкол зямля траслася,
Каб танула неба ў завірушных гулах,
Ад якіх маланка з громамі б лілася
Да зямлі дрымотнай, да зямлі нячулай.
Не прашу спакою, не прашу забыцця,—
Бо жыццё заўсёды ў цішы замірае,—
А прашу я буры, бо ад буры жыццё
З сілаю магутнай біцца пачынае.
Вількамір, 1911