Пад сярпом маім крывым
Жыта хутка гнецца,
Сноп за снопам у радкі
Покладам кладзецца.
Не баюся спёкі я
Сонца агнявога
І не чую, што баляць
Рукі, крыж і ногі.
Пот ліецца ручайком,
Смага забірае;
Я ж вясёлая ўсё жну,
Жну ды падпяваю.
Час паспешна так ляціць —
Скора вечар будзе,
І я нівачку сваю
Так дажну, як людзі,
Ды паспею мо яшчэ
У снапы звязаці.
Ох, люблю-люблю сваё —
Сваё жыта жаці.
Як сажну яго я ўсё
І звязём дахаты,
Будзем хлеба на год мець,
Будзем мы багаты.
А салодак свой хлябок
(Каб жа быў ён вечан!),
Хоць і чорны, і крупны
І няўмела спечан.
Эх, хутчэй-хутчэй, рука,
Ты з сярпом махайся!
Будзь ты, жыта, ядраным
І ўмалотным ўдайся...
Пад сярпом маім крывым
Хутка жыта гнецца,
Сноп за снопам у радок
Покладам кладзецца.
Вількамір, 1912