Пясняр-званар, чаму заціх
Твае душы салодкі спеў?
Дзе кліч ты свой завучы дзеў
Ў вялікі час, у адказны міг?
Цябе спужаў грымотны стук —
Крывавы водбліск барацьбы,
Якую ўстаўшыя рабы
Ўзялі ў абоймы сваіх рук?
І бурным віхрам праняслі
Над трупамі катаў крывапіўц,
Адкрыўшы помсты дно крыніц
Супроць прыгону на зямлі?
Ці бурны, швыдкі, як віхор,
І моцны, зычны, нібы гром,
Жыцця старога скрутны злом
Ідзе табе наперакор?
Ад ўздрыгу, пэўна, думак зніз,
Душы абуранай настрой,
Дасталі цяжкі перабой,
Які балючым ўціскам звіс.
Ці ты зусім не падглядзеў
Красы у тым, што гэты час
Вялікіх дзей, адказных дзён
Жыццё кіпучае нясе?
Ці творчай чыннасці прадзень
Ў тваю істоту не ўраніў
Здзяйснення мар, здзяйснення дзіў,
Натхняўшых многа пакалень?
Пясняр-званар, здымі з сябе
Часовай мёртвасці натхлань
І песняй радаснай літань
Пашлі працоўных барацьбе.
Сустрэнь ты гімнам бляск зары
Ў змаганні ўстаўшых новых днёў,
Прыход Камуне спрарачы...
Або ў бяспогадзі памры,
Наймючы песням новых слоў...
Ну, толькі далей не маўчы.
Мінск, 29/І-1921