Сякеру, молат, серп і плуг
Нам доля з роду даручыла,
За працай цяжкай крэп наш рух,
Расла за працай наша сіла.
Ад золку к цёмнаму, ў працяг
Сяклі мы, гваздалі й аралі,—
Ў крывавым поце ды ў слязах
Сваіх тыранаў збагачалі.
Ад працы нашай свет паўнеў,
Таміўся, здэцца, ад багацця,
Хто смачна піў, хто смачна еў,
Хто жыў у роскашы, ў палацах —
Той быў павінен толькі нам,
Ад нас залежаў той ад роду...
А нам, працоўнікам, майстрам
Не мець было й на міг свабоды...
Нуда і голад, недахват,
Нядоля й здзекі ў цесным сплёту,
Вянчалі працы наш пасад,
Прыгонам гналі на работу.
І мы рабілі... Ці ж цяпер,
Калі свабодная краіна,
Патухне палкі наш намер
К рабоце ўпартай ды няўпыннай?
Ці мы не знойдзем свежых сіл,
Старанняў новых не дастанем?
І наш магутны творчы ўздым
Свабодным духам не ап’янім?
О, не, бурляць ужо ў душы
Пазыў, імкненні ды ахвота
Стальной калонаю рушыць
На адбудоўчую работу.
Сякера, молат, серп і плуг
Ў руках свабоднага не тое,
Чым раньш тамілі гарды дух,
Ды цела ранілі худое.
Наш кожны ўзмах, наш кожны стук,
І ў ніве кожная разора,—
У жыцці працоўных меней мук,
Жыццю свабоднаму падпора.
Дзе будзе праца наша йсці,—
Адна служыцьме нам дарука
Нядолю цяжкую звясці,
Паставіць крыж над цяжкай мукай.
За працу ж ўсе! К зямлі, ў завод,
Размах яе шырэй раскіньма,
Камуны хай яна прыход
Кіпучай творчасцю абдыме.
Мінск, 11/І-1921